Rozdział 9

W końcu dojechaliśmy. Niby było to parę minut zwykłej jazdy z rodzicami, ale przez to, przypomniałyśmy sobie, dla czego się wyprowadziłyśmy. Pomogłyśmy im wszystko wnieść. Jak na zaledwie parę dni to mają sporo rzeczy.

-Czy wy tu w ogóle sprzątacie?! - skomentowała moja mama.

-Tak mamusiu, na przykład dziś do 4:00 nad ranem, a to dla tego żebyście się nie doczepili.

-No właśnie nie widać tych efektów. - powiedziała mama Victorii. 

-Skończcie już... Ważne, że w ogóle da się przejść. - zaśmiałam się, a cała reszta ze mną.

-Ok. Więc moja ty kochana córciu, powiedz gdzie możemy się rozpakować. - powiedział mój tata.

-To jest ten pokój na wprost. - odpowiedziałam, a on i tata Victorii zabrali bagaże i poszli w wskazane miejsce.

-Niestety w starym pokoju Rose jest tylko miejsce na jedną parę, więc musicie ustalić kto będzie spał w sypialni, a kto w salonie na rozkładanej kanapie. - powiedziała Victoria za nim nasze mamy dołączyły do naszych ojców.

-Co ty powiedziałaś? W starym pokoju Rose? Córeczko, nie mów nam tylko, że jesteście razem. - moja mama patrzyła na mnie i prawie ze łzami w oczach czekała na odpowiedz.

-Nie, oczywiście, że nie. Oszalałaś, żeby wpaść na taki pomysł?

-Oj no, bo jak nam to wyjaśnicie, że mieszkacie ze sobą i śpicie w jednym łóżku, a do tego pewnie nie macie chłopaków. - Victora chciała zacząć coś mówić, ale w ostatniej chwili ktoś zapukał do drzwi. Poszłam je otworzyć, a Victoria pobiegła za mną. Pewnie nie chciała się tłumaczyć. Gdy otwarłam drzwi okazało się, że to Niall i Harry.

*Oczami Victorii*

Byłam zdziwiona, że przyszli, ale miło z ich strony, pomimo mojego zachowania.

-Hej, a co wy tutaj robicie? - spytałam.

-Za parę dni wigilia, a składanie życzeń przez telefon nie należy do moich ulubionych czynności. - powiedział Harry.

-I mamy prezenty! - wykrzyczał Niall. Rose nic nie odpowiedziała, tylko znikła w naszym pokoju, lecz po chwili wróciła. Na rękach trzymała prezenty. Jeden podała mi. Był to mały, puszysty kotek. Mina Harry'ego była bezcenna. Uśmiechnęłam się i wręczyłam mu kotka.

-Wesołych Świąt. - powiedziałam z uśmiechem od ucha do ucha. 

-Jeju... Dziękuję! Jest śliczny. - powiedział to po czym mnie przytulił i pocałował w policzek. Byłam zaskoczona, lecz zadowolona. Mi również wręczył prezent. Na razie go nie odpakuję. Poczekam aż pójdą.

-Z tego co pamiętam, to przyszliśmy tylko złożyć życzenia, a nie gadać o jedzeniu... - zwrócił się Harry do Niall'a i Rose.

-No my już złożyliśmy sobie życzenia, więc postanowiliśmy się nie nudzić podczas waszych czułości. - zaśmiał się Niall, a Rose uśmiechnęła. Chwilę potem chłopcy wyszli, a my w progu salonu zastałyśmy rozpromienionych rodziców.

-Więc jednak jesteście normalne i macie chłopaków! - powiedział mój uradowany tata.

-Zawsze byłyśmy normalne... - powiedziała Rose - Pod tym względem, oczywiście! - dodała po chwili, a wszyscy razem z nami wybuchli śmiechem.

-No właśnie! Tylko pod TYM względem!  - powtórzyła moja mama, ciągle się śmiejąc. Pomimo że nie zawsze się z nimi dogadujemy i tak ich kochamy i czasami nam ich brakuje.